اگرچه زخم به فرقش سه روز منزل داشت           علی جراحت سر را همیشه در دل داشت

نه پنج سال خلافت، که پیش از آن هم نیز           دلی به سینه چنان مرغ نیم بسمل داشت

دمــی کـه آیــنــهٔ آب چـــاه را مــی‌دیــد           هزار حـنـجـره فـریـاد در مقـابـل داشت

بلند دست کـریـمـش ز دیـده پـنـهـان بود           چو بوته‌ای که در آغوش خاک حاصل داشت

به نخل عاطفه‌اش دست هیچ کس نرسید           به ذره چون دل خورشید، مِهر کامل داشت

اگر شـبـانـه به اطعـام سـائـلان می‌رفت           به جان فاطمه، شرم از نگاه سائل داشت

پس از شهادت زهرا، علی ز عمق وجود           همیشه در دل خود انـتظار قـاتـل داشت